Wat doe je eigenlijk als fotograaf?

Laatst moest ik omschrijven hoe ik fotografeer. Dus niet zo specifiek de stijl van bewerken, maar meer de stijl van fotograferen zelf. Hoe ga ik om met mijn gezinnen, waar voel ik me fijn in, wat vind ik belangrijk in een foto. Nét even een andere soort vraag dan ik normaal krijg. Normaal vraagt men hoe zou je je stijl omschrijven en dan denk ik aan het bewerken, wat een beetje moody, donker en licht is. Ik hou van lichtval en dat op een mooie manier in een foto terug te laten komen. Maar dat is natuurlijk maar een heel klein deel van mijn fotografie. Niet onbelangrijk, maar zeker niet het belangrijkste. Dus ik werd gedwongen om eens anders te kijken, anders te denken over mijn fotografie. En meer te kijken naar wat ik precies doe. Want het gaat mij natuurlijk niet om het fotograferen zelf, het klikken op een knopje en zien dat ik het gewenste aantal mensen in mijn beeld heb.

~ Fotograferen heeft voor mij een speciale betekenis ~

Mijn stijl van fotograferen zou je tegenwoordig lifestyle noemen, maar ook daarin heb je onderscheid (vind ik). Waar de een toch nog een soort poseren toepast ben ik het allerliefste gewoon een vliegje op de muur en stuur ik helemaal niet of pas op het laatste moment als ik zie dat mensen een beetje clueless raken. Daardoor krijg je een beetje documentaire manier van fotograferen. Dat klinkt een beetje gek, maar vooraf probeer ik daar wel uitleg over te geven en dat kan ik nu ik dit op een andere manier bekeken heb beter. Een mix dus tussen lifestyle en documentaire. Ik vind namelijk dat je op die manier de werkelijke mensen in beeld krijgt, en dat vind ik mooi om een hele bijzondere reden.

~ Ik herinner me niet zo veel van mijn jeugd ~

Van vroeger en later in mijn leven kan ik me niet heel erg veel herinneren. Ik kan een foto in mijn fotoalbum tegenkomen van mij en een vriendin en niet weten wanneer die is gemaakt, waar we waren of wat we deden. En dat vind ik jammer, want het voelt soms alsof ik allerlei leuke dingen heb gemist terwijl dat niet zo is. Bovendien zijn er niet zo heel veel foto's meer. Begin 20 ben ik gaan fotograferen met het idee om momenten vast te leggen zodat ik me juist dát moment kon herinneren op een later moment, en door zo bewust op die manier te gaan fotograferen ben ik dat moment ook heel intens gaan herinneren. Zo kan ik nu door middel van een foto écht terug in de tijd, weten hoe een inrichting van het huis was, welk seizoen, en ook vaak wat er werd gezegd. Ik kan daar ook muziek uit een bepaalde tijd aan linken, zodat ik weet in welke jaren het ongeveer was.

~ Herinneringen geven geluk ~

Een herinnering aan iets geeft je een bepaald gevoel, gelukkig of verdrietig bijvoorbeeld. Nou hoort verdriet er simpelweg bij, en ben ik van mening dat je door veel nare momenten in je leven de gelukkige juist meer waardeert en er van geniet. Maar dat is niet de point. Herinneringen van momenten die je samen met iemand die speciaal voor je is kan zo ontzettend dierbaar zijn op een later moment. Een foto met je vader of moeder is misschien niet zo belangrijk op dít moment, maar stel nou dat ze (over hopelijk heel lang) overlijden? Dan is dat zó fijn dat je daar een tastbare herinnering van hebt. En door die tastbare herinnering wordt het heel levendig in je geheugen. Omdat ik anderen datzelfde gun als ik nu heb; beelden van een periode uit hun leven zoals het wérkelijk was, daarom fotografeer ik. En daarom vind ik het dus ook belangrijk om je echt jezelf te laten zijn. Dat is niet in kleding die je nooit draagt of met een lach die je faket omdat je je ongemakkelijk voelt als je in de lens moet kijken. En ik veroordeel niemand hoor, sommige mensen vinden dat mooi en willen dat heel specifiek. No problemo. Maar wat ik jóu gun, wat ik jou wil geven zijn de beelden waarbij jij ook het moment heel specifiek kunt terughalen. Dat je door middel van een foto zien je heel levendig herinnert hoe zacht het wangetje van je baby was, en hoe het nekje van je kindje rook. Dat je bijna de hand van je geliefde op je schouder of in je eigen hand voelt.